30 Mart 2012 Cuma

Yanlış zaman.

Çok saçmalıyoruz. En yapılmaması gerekeni, ya da en son yapılması gerekeni yapıyoruz. Yanlış anlaşılacak.

Son bir çaba gerek bize. Beceremiyoruz.

9 Mart 2012 Cuma

Sorusuz, sualsiz.

Benim düşündüklerimi, hayallediklerimi, hissettiklerimi başkaları yaşıyor. Elimden bir çok şey teker teker gidiyor, alınıyor. Ben ise artık inançsız bir forma dönüşüyorum.

Bazıları için ne kadar da kolay geçebiliyor hayat! Maddiyat değil kastım, onun getirisi ekstra zaten. Duygusal anlamda her türlü tatmini yaşayabiliyorlar çok da çaba sarfetmeden. Ve benim belki yıllardır beklediğim bir âna, onlar bir sene dolmadan sahip olabiliyorlar.

Ve kıskançlığı öğrendim tüm bunlardan. Önceden imrenirdim benden güzel, mutlu hayat sürenlere. “Ne kadar da güzel, her şey yolunda” derdim. Şimdiyse, ben de yok, ile başlayan cümlelerim var. Suçlu aramak da değil derdim. Ama yolunda gitmeyen bir şeyler var. Ben yılmaya başlıyorum. Artık eskisi gibi değil yediğim/içtiğim hiçbir şeyin tadı. Anlamsızlık diz boyu.

İşin kötü tarafıysa, düzelmeyi ya da düzelmelerin yakın gelecekte olacağını düşünmemem... Umudum giderek azalıyor. Hayat bir şekilde devam ediyor zaten, onda sıkıntı yok.

Artık düş kurmuyorum.