Diyordu acımasızca. Acımasızlığının farkında olmayarak hem de. Boş bir sayfanın boş bir kısmındaydı. Zaman onun yanında oluyordu bu sefer. Ve geçmiyordu. Soluğu kesiliyordu ve ses çıkarmamaya özen gösteriyordu. Işığın değmediği her alan karanlık mıdır? Ne olmalıydı ki başka? Kimin hangi düşüydü bu?
Düşmelerde en başarılı olanların arasındaki konuşmaydı bu. Sanki biliyordu da herkes diğerinin acısını, kimsenin umru değildi. Olsun-du, herkesde vardı. Acısının çıkarılamadığı bir başka kumar. Sesin çıkmadığı bir başka oyun.
Sussana biraz da sen?
