Bizler öyleydik ki; aynı kaşıkla iğrenmeden yemek yiyen, birbirinin en mahremini bilen, çokça birbirini yiyen, kavga eden, gülüşen, kıskanan, ağlayan… Çok güzeldik biz. Gece herkesler evine girer biz mahalledeki diğer çocuklarla türlü oyunlar oynayıp annemizi deli ederdik. Çok dayak yedik. Hiç pamuklara sarılmadık belki de o günlerde. Evde biz vardık. Çıplak ayaklarla dolaşırdık ev içinde, bazen de dışarda :) Hemen her türlü çocuk oyununu öğrendik. Büyüklük de oynamak isterdik. Suluboya tiner ikilisinden renk renk ojeler yapardık. Neyin özentisi olduğunu bilmeden.. O zamanlar kocaman olan balkonumuzda çadır kurardık kocaman “yeşil” battaniyeyle. Çoğu zaman oturacağımız yerler için kavga ederdik. Hatta sinirlenip çadırı bozardık. O balkonu biz çok severdik. Gece boyu oturup sadece yıldızlara bile baktığımız olmuştu. Türkü söylerdik en incelerinden. “Bizim” olanlar vardı. Her türkünün de bir anlamı - boğaz tıkanıklığı… Komşu amcaya yakalanmamız bile değiştirmedi elimize türkü defterini alıp söylemelerimiz :) Sözlerini çokça unuttuğumuz şarkılar – türküler için melodi yazardık, ya da sözleri yalan yanlış not ederdik bir yerlere :)
Şimdi durduğum yerde, “bizim” olanlardan dinliyorum. Aklımda siz.. Hayattaki “iyi ki”msiniz.Biz daha çoook kavga ederiz, yerli yersiz güleriz, Hafize Analarımız olur, füüü füüü dınını nıııı diyerek tempo tutarız, gitmek isteyip de birbirimizi bırakamayız, tüftüf’leniriz, zor günleri beraber geçiririz; pislikler döner en yakınlarımızdan, biz yine de susarız.
Biz hep güzeldik, güzel çocuklarız..
Çok zorlamamak gerek aslında. Akışına bırakıp gitmesini izlemeli. Ama doğamızda yok böyle bir olay. İlla ki dahil olmak istiyoruz. Hatta bundan daha da ötesi yönetmek. Kurallarımızın olması belki de bizi kendimiz yapan en önemli unsur. Ancak bazen dozaj aşımı yapıyoruz bence. “Ama ben böyle dememiştim/istememiştim/hayal etmemiştim/bla bla bla ki!” lerle başlayan kırgınlıklarımız. Hep –im’li kipler..
Ve sonra katlanılamaz bir insan formatına dönüşüyorsun. Çoğu kişi hayatından çıkmaya başlıyor. Kalanlarsa seni sadece sevdiklerinden kalıyorlar; yani seni anladıklarından ya da sana tahammül edebildiklerinden değil. Sen kendi sorunlarınla o kadar boğulmuş oluyorsun ki, etrafındaki kaybın çooook sonradan farkına varıyorsun. Varınca ne mi oluyor? Koca bir kaybeden duygusu. Ve şu kelimeler ağzında “Ben böyle olsun istemedim ki…”
Ne bekliyorduk ki? Kimdi kalmasını istediğimiz ya da gitmesini? Gitmek isteyen izin alsa verecek miydik? Yoksa onu kontrol altına almaya mı çalışacaktık?
Herkes hayatı çözdüğünü sanıyor. Ustasıyız bu işin de. “Hadi canım sen de” deyip olmayan çayımdan bir yudum alıp, şehir şehir – ülke ülke gezme hayallerime dalıyorum..
İnsanın zamanı kullanacağı bir “şey”leri olmalı. Saatler boyu düşünüp - tasarlayıp, ya da anlık isteklere göre şekillenebilen. Ben şekillendirdim! Aslında gidecekleri yerler de belli. Bakalım, son rötuşlarını yaptıktan sonra kesin karar verilecek!
Seviyorum el şekillerimi!
Yaygara sahibi olarak isim değiştirebilirim her an.
Çok fazla oldu, uğraştıklarım. Elimin altında, elimi dahi koyamayacağım kadar yerim azaldı. Elimin altındakileri bulamamak da garip gelmiyor değil.
Yaymaya başladım tüm oyuncaklarımı. Hiç gerçek oyuncağım olmadığından belki de, bir sürüüüüü bulmuşum-toplamışım-derlemişim.
Ben neler yapmışım?
Bazen böylesi daha iyidir derler.
Gidersin, gelirsin, hayatlara değersin. Değmeyi istediğim hayatlardan birindeyim. Ve ben yine de tatmin olamıyorum.
Sanki uzun uzun anlatasım geliyor bazı şeyleri, ama sonra susuyorum sanki. Ve hep böyle devam ediyor. Durmuyor ki hiç. Annelerin çocuklarına söyledikleri durur mu ki hiç? Ne alaka? En kelinden!
 | Şarkıyı şu şekilde söylüyorum: Nınınııııı nı nı nı nııı, nınını nı nı nıııı, nı nınınını Sonunu beceremedim kabul :) |
Kulağımda aslında taaa derinlerden gelen o şarkı. Bir tarafım ağlamak isterken, diğerinin kahkaha atma isteği. Oysa hep kesinliklerim olmuştur benim. Hiç böyle arada derede kalmadım. Mıştım. Hadi ordan dememeli insan kendine hiç. Başkası derken değil de kendisi dediğinde canı acıyor. Acıtıyor bilerek, ve isteyerek aslında. Amaaan amaaan…
Her şeyi bırakmalı belki. Herşey’i de bırakabilmeli. Ama yok, o kadar cesaret henüz dünyaya gelmedi. O, henüz ol(a)madı. İsteklerle ve niyetlerle başbaşa kalıyoruz işte. Kendi döngülerimizde kayboluyoruz.
Bıraksana sen artık peşimi? Gitsene… Ne bileyim, aradan yıllar geçsin. İkimiz de yorulalım, özleyelim, özlenelim, bitelim, tükenelim, yeniden başlayalım, hayata dönelim… Neden olmasın? Bir git-sen.. Gitmesen de olur mu sence, ne dersin?
Kesinliklerden de keskinliklerden de huzursuz oluyorum. Ama peki ben nasıl garantici birisi oldum çıktım?
Zaten aslında herkes her şeyi bildiği ile övünmez mi? Ve ben yeni şeyler öğrenmeye aç-istekli-hevesli.. Bir o kadar da yarıda bırakma endişesi.
Olsun, başlamalı istediklerine. Sonra istersen yarıda bırak. Başlamalıııııııı!
Heheyyyttt FORTEEE!
ağızda bırakılan kekremsi tat,
ki bunu bir çok kişi tanımlamaya çalıştı. Olmadı. Olamazdı; herkesin değeri farklıydı çünkü. Bana tadında bırak dendi. Bırakmadım. Bak ne oldu? Ne olacak, bir hıçkırık silsilesi. Ve ardı arkası gelmeyen düşünceler yumağı. Huzur vermesi gereken şarkıların daha da çok yorması. Hadi ordan’ları insancıkların. Ve bir yerlere – birilerine- tabii olma.
Haydi hayırlısı!
Sanki herkes yanındakini bekliyor gibi. Ya da bir yerlerde duruyorlar diğerleri de. Her halükarda yalnızlıklarını bir kere daha hatırlıyorlar. Ve biraz daha yalnız kalıyorlar. Herkesin yanı boş. Doldurmalık ilişkiler aranıyor her tarafta.
Ve demişti ki zamanında birisi ya da belki ben(?) “Sadece ben kişisi kalıyor geriye, gerisi hikaye”
