En çok ben göz çizmeyi sevdim. El çizmeyi istedim, beceremedim. “Bir gün belki”lere takıldı o da. Göz insan canlısındaki en garip organdı, belki ben de bundan sevdim. Bir de ne kadar görmek istemesem de, insanın içindeki kötülüğü hep gözlerinde gördüm. Ele verici organ olsun bundan sonra literatürdeki adı.
Bugün çok insan gördüm; gözlerime gözlerini diken, g
özlerimde bir bakış yakalamaya çalışan ya da kaçan –en çok da kaçan! Oysa kirpi kaçmıştı ayak uçlarına, yorganları o yüzden ısıtmıyordu. Söyledim de, güldüler anca. Yapacak bir şey yok, herkesi kurtaramazsın..
En çok ellerim acıyor, yaralanıyor ve de hatırlıyor. Genelde ellerim unutmuyor, gözlerim yaşıyor. Genelde bu düzen hiç bozulmuyor. Bir garip savruş şekli kirpinin, ayak ucundan beynine.
Hadi bakalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder